Startpunt.
Vijfentwintig jaar geleden zat ik op het dak van een Maya tempel midden in het regenwoud van Mexico. Ik keek naar een prachtige zonsondergang. De wereld lag aan mijn voeten.
Toen ik de advertentie zag van een trektocht door het binnenland van Mexico naar Guatemala, heb ik zonder nadenken geboekt. Met een geleende rugzak, the Lonely Planet en zes reisgenoten ging ik op avontuur. In overvolle bussen volgepakt met lokale bewoners, koffers, emmers, en manden met kippen doorkruisten we het land. Als we al enige ongemak ervaarden, werd dit verzacht door de mooie en kleurige ontmoetingen met de mensen.
Overlevingsstrategie bagatelliseren “het valt allemaal wel mee, het komt wel weer goed”.
Vol indrukken en bruisend van energie kwam ik terug in Nederland. Ik stond in de kracht van mijn leven. Hbo-diploma op zak en gestart met een leuke uitdagende baan. Het leven leek me aan alle kanten toe te lachen. Tot precies zes weken na aankomst op Schiphol het zicht in mijn linkeroog verdween. Het bleek een hoornvliesontsteking te zijn. In mijn optiek viel het allemaal wel mee en zou het snel weer overgaan. Alleen mijn lijf zag dat anders. Van de een op de andere dag zat ik oververmoeid thuis. De kleurige foto’s van mijn reis hingen boven mijn bed, maar de magie van de reis kon ik niet meer voelen.
Overlevingsstrategie controleren “zelf het heft in handen houden”.
Na maanden slapen, vele tranen, pure frustratie en paniek werd er eindelijk een diagnose gesteld. Gelukkig een diagnose, nu kon ik weer verder met mijn leven, dat dacht ik althans. Al snel voelde ik dat mijn toenmalige baan voor mij veel te zwaar was. Toen het bedrijf ging verhuizen, was dat het perfecte excuus om mijn baan op te zeggen. Ik gaf niet op, maar elke dag twee uur reizen is toch buiten proportie. Zo verkocht ik aan mezelf dat ik de baan, waar ik een jaar geleden met zoveel passie voor had gekozen, de rug toekeerde. Ik ging op zoek naar een meer passende baan. Een baan voor de ochtenduren met niet al te veel uitdagingen.
Achteraf vind ik het knap van mezelf, dat ik mijn idealen zo makkelijk opzijschoof. Ik wilde weer aan het werk, wilde me weer nuttig voelen. Want ja, de vrouw van de wereld was niet in Mexico achtergebleven. Ik ging het leven weer aan. Achteraf bezien, zie ik dat ik mijn wereld kleiner maakte om het leven voor mezelf behapbaar te maken. Dat ik hierbij mijn eigen verlangens en gevoelens niet meenam, kwam niet in mij op. Het was voor mij de enige manier om deze hobbel op mijn levenspad te nemen.
Reizen door het land van rouw.
Na jaren ronddwalen in mijn eigen land van rouw herken ik nu mijn overlevingsstrategieën. Ik wilde de controle houden over mijn leven. Er was niets in mij, die wilde luisteren naar mijn lijf. Ik wilde niet opgeven, dat voelde enorm als falen. De weinige energie die ik nog had, verbruikte ik om aan mezelf te bewijzen, dat ik nog meetelde. Ik was continu in gevecht met mezelf. Achteraf kan ik ook zien, dat mijn kracht mij ontzettend ver heeft gebracht. In een volgend blog zal ik meer vertellen over de ridder die in mijn rouwproces centraal staat.
Herken je je in mijn verhaal of heb je behoefte om jouw levensreis met mij delen.
Je bent altijd welkom voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.