Rouwproces in het land van rouw
Tijdens mijn rouwproces in het land van rouw sta ik op een hoge berg met een wijds uitzicht. Mijn blik is gericht op het donkere dal, dat voor me ligt. Het licht dat verder op door het wolkendek schijnt, zie ik niet. Alles in mij zegt: ‘hier wil ik niet zijn!’. Toch vervolg ik mijn weg en ik loop het donkere dal in. Alsof ik geen ander pad kan kiezen. Boven mijn hoofd vormen donkere wolken. De afdaling voelt zo zwaar, dat ik mijn zware bepakking moet afwerpen. Eindelijk kom ik aan in het dal. Hier word ik uitgenodigd om te rusten van de weg die ik heb afgelegd.
Omarm de pijn en het verdriet in het rouwproces
In het dal voel ik me rusteloos en verdrietig. Ik kan mezelf niet meer afschermen door afleiding te zoeken. Mijn lijf kan het letterlijk niet meer opbrengen. Ik word uitgedaagd om de ontmoeting met mezelf aan te gaan. In kleine stapje heb ik mezelf ont-moet. Elke dag is de uitdaging om bij mezelf te blijven, en niet bezig te zijn op de toekomst, maar te zijn in het hier en nu. Tot ik voorzichtig mijn eigen lijf weer ga voelen. Langzaam wordt het duistere dal minder donker en ontdek ik ook fijne plekjes in het dal. Het wordt langzamerhand een thuis.
Luisteren naar je lijf
Uiteindelijk trekt het licht achter de berg mijn aandacht. Het licht lonkt en nodigt me uit om mijn reis voort te zetten. Nu rustig op mijn gemak en genietend van de omgeving. Elke dag voelend of mijn lijf in staat is om weer een stuk verder te lopen. Ook lukt het vaker om weer flinke stukken te klimmen. Ook zijn er dagen dat mijn lijf aangeeft, het is vandaag een rustdag. Ik heb voorzichtig geleerd om van deze rustdagen te gaan genieten. In het hier en nu hoor ik de vogels en geniet ik van de prachtige natuur. Liggend in het mos verbonden met de aarde, kom ik thuis.
Het halen van het eindpunt van deze reis is geen eindpunt meer op zich. Ik ga elke dag op reis en geniet van datgene wat ik tegenkom. Ik voel me veerkrachtig en heb energie om deze ervaringen met anderen te delen. Uit dit verlangen is mijn praktijk Samen onderweg Verliesbegeleiding ontstaan.
Coaching Samen Onderweg Verliesbegeleiding
Nu 1,5 jaar later heb ik verschillende cliënten mogen begeleiden. Als reisleider ben ik er om te luisteren, te troosten, bij te sturen en hen te wijzen op de richtingaanwijzers die langs de route staan. Door de weg zelf al te zijn gegaan, ben ik niet meer bang in het donkere dal. Ik heb de veerkracht van de mens zelf mogen ervaren. Door de schaduwkanten in het rouwproces te kunnen omarmen, kunnen we het leven vóluit leven.
Vanuit deze wijsheid is de praktijk de komende weken gesloten. Ik ga met mijn gezin genieten en opladen in de natuur. Na de zomer ben ik weer beschikbaar en ik heb nu al zin om jullie vakantieverhalen te horen. Ik hoop daarom, dat we elkaar aan het eind van de zomer kunnen ontmoeten voor een drankje, een wandeling of een kennismakingsgesprek. Ik wens iedereen een fijne zomer toe.