In mijn vorige blog schreef ik over het omarmen van de schaduwkanten van het leven. Naar aanleiding van deze blog kreeg ik de vraag of het omarmen betekent, dat je de donkere kanten moet accepteren. Een goede vraag, die ik graag aan de hand van een praktijkvoorbeeld wil uitleggen.
Praktijkvoorbeeld coaching
Een cliënt maakt een afspraak bij mij, omdat zijn vader ongeneeslijk ziek is. Hij stapt gemotiveerd mijn praktijkruimte binnen. Hij wil graag handvatten om op een betekenisvolle manier afscheid te nemen van zijn vader. Ik ben geroerd door zijn houding, want onder zijn gedrag zie ik een kleine onzekere jongen. Een jongentje die enorm zijn best doet om door zijn vader gezien te worden. Aan het eind van ons kennismakingsgesprek vertelt hij, dat dit afscheid belangrijk is als voorbeeld voor zijn eigen zoon. Door dit op deze manier uit te spreken, komt er ruimte om toe te geven, dat hij een moeilijke jeugd heeft gehad voornamelijk door de relatie met zijn vader.
Afscheid nemen
Hoe neem je afscheid van een vader, die je in je jeugd heeft verwaarloosd en waarop je nog steeds niet altijd kunt bouwen? Uitspreken van zijn eigen gevoelens en gebeurtenissen uitpraten uit het verleden is voor mijn cliënt geen optie. Hij is te bang om in deze eindfase het lijntje met zijn vader te verbreken. Ook ervaart hij, dat tijdens het ziekteproces er steeds meer herinneringen uit zijn jeugd naar boven komen. Gebeurtenissen die hij ver heeft weggestopt. De deksel is van de put.
Samen hebben we veel gesproken over zijn jeugd. Door er over te praten komt er ruimte om ook zijn emoties daarbij te voelen. Ook leert hij onderscheid te maken tussen zijn innerlijk kind en de volwassen man, die hij nu is. We hebben geoefend om vanuit zichzelf met zijn vader te delen, hoe hij zich voelt. Vertellen dat hij op ziet tegen het naderende afscheid. Mijn cliënt maakt grote stappen en ook zijn vader maakt op zijn manier verbinding met zijn zoon. Het was voor beide niet makkelijk en vaak ook verwarrend. Een gebaar, een knikje, hoe kun je dat interpreteren. Na een ziekbed van vijf maanden is vader overleden, nadat zijn zoon zijn liefde voor hem heeft uitgesproken. Mijn cliënt kan terugkijken op een vredig afscheid.
Erkennen van de situatie
Mijn cliënt heeft met zijn hoofd de beslissing genomen, dat hij zijn zoon een andere opvoeding wil geven. Het betekenisvol afscheid nemen van zijn vader hoort daarbij. We kunnen met ons hoofd een besluit nemen, maar in ons lijf zitten onze herinneringen en gevoelens opgeslagen. Mijn cliënt ontdekt, dat hij eerst de schaduw van zijn jeugd onder ogen moet komen, daarna kan hij de beweging naar zijn vader maken. Hij hoeft zijn moeilijke jeugd niet te accepteren. Zijn innerlijk kind voelt zich nog steeds boos, bang en in de steek gelaten. Als volwassen man kan hij deze situatie aankijken en erkennen dat hij een moeizame relatie met zijn vader heeft.
Rouwproces
Ook in zijn rouwproces zijn er tegenstrijdige gevoelens. Het enorme gemis, het gevoel van weer in de steek te worden gelaten, en de gevoelens van wrok over zijn jeugd. Beide kanten moeten worden gevoeld om het leven na de dood van zijn vader weer invulling te geven. Hij staat nu op zijn eigen plek als zoon van zijn moeder en als vader, die voordoet aan zijn zoon, dat afscheid nemen pijn doet. Ik maak een diepe buiging voor deze man.