Deze zomer stond voor ons gezin in het teken van afscheid nemen. Onze beide kinderen gaan voor een aantal maanden studeren in het buitenland. Bijzonder om te ervaren, dat ze allebei op hun eigen manier afscheid nemen. Waarbij de een juist meer verbinding zocht, voelde ik bij de ander al een soort van afstand.
De een genoot nog van een lekkere lunch samen in de stad, of nog een extra kopje koffie. De ander was druk met een afscheidstour langs vrienden en had ook echt tijd nodig om in stilte zich voor te bereiden op het avontuur.
Als moeder heb ik de laatste momenten van verbinding gekoesterd. Ze nog even goed vastgehouden om ze nu voor een aantal maanden los te kunnen laten. Ik weet, dat we door de mobiele telefoon, ook over 10.000 kilometer, nog goed contact met elkaar kunnen houden. Toch stond ik beide keren met een brok in mijn keel ze uit te zwaaien. Een trotse moeder die haar kroost los mag laten.
In mijn praktijk zie ik, hoe mensen op verschillende manieren afscheid nemen van bijvoorbeeld hun geliefde, werk, vrienden of gezondheid. Ieder mens doet dit op zijn eigen manier. Ik heb opnieuw zelf mogen ervaren, dat er nooit een goed of fout is in de manier waarop je afscheid neemt.