‘Mag ik nog één keer komen?’
Een cliënt komt al een tijdje bij mij. Haar man is een aantal jaar geleden overleden en het voelt voor haar nog steeds alsof de grond onder haar voeten is weggezakt.
Na een aantal sessies voel ik haar eigen kracht weer toenemen. Natuurlijk is het rouwproces ongrijpbaar, maar door de sessies krijgt ze weer grip op haar eigen leven.
De laatste keer heb ik al uitgesproken naar haar dat het tijd is om haar traject af te ronden. Ze is weer in staat om haar eigen emoties in goede banen te leiden en ze durft weer hulp te vragen aan haar hulpbronnen. Na een warme laatste sessie pakt ze toch weer haar agenda. Ze kijkt me weifelend aan en zegt: “Mag ik nog één keer komen?”
Verschillende delen in mij roeren zich. Mijn hart maakt een sprongetje. Deze vrouw heeft een warm plekje in mijn hart gekregen. Mijn egootje groeit. Een ander deel doet een ander beroep op mij. Een trainer heeft ooit tegen mij gezegd dat mijn persoonlijke thema ook te maken heeft met afscheid; anders kies je niet het beroep als verliesbegeleider. Dit klopt.
Daarom heb ik even tijd nodig om antwoord te geven. Deze vrouw heeft weer houvast gevonden in de storm van het rouwproces. Dit mag ik nu bekrachtigen en bemoedigen. Dus nee, voor nu maken we geen nieuwe afspraak, waarbij ik erop vertrouw dat ze terugkomt als het weer nodig is.
Herkennen jullie het, dat het soms ook voor jezelf moeilijk is om afscheid te nemen van je cliënten?