Afscheid.
Drie en half jaar geleden overleed mijn vader vrij plotseling. Drie weken voor zijn dood kreeg hij een hartoperatie, waarbij een hartklep werd vervangen. De operatie was geslaagd en na een week mocht hij het ziekenhuis weer verlaten. Anderhalve week later liep hij met de rollator door het park. De spanning was van hem afgevallen, zijn revalidatie verliep voorspoedig en hij was het leven weer aan het vieren. Tot hij op zaterdagavond in zijn stoel een hartaanval kreeg. Na een reanimatie en twee dagen op de intensive care is hij overleden.
Voorbereidingen afscheid.
Als iemand plotseling overlijdt komen er veel dingen als achterblijvers op je af. Allereerst de shock, die in mijn geval mijn gevoelens uitschakelde en de automatische piloot inschakelde, die het van me over nam. Binnen vijf dagen organiseerde ik samen met mijn moeder de begrafenis. Op de een of andere manier vielen de puzzelstukjes die week één voor één op zijn plek. We voelden ons gedragen en we hebben mijn vader een mooi afscheid kunnen geven.
Van sommige dingen wisten we precies hoe hij er over dacht. Andere zaken hebben we ter plekke besloten. Mijn vader had geen duidelijkheid gegeven of hij begraven of gecremeerd wilde worden. Hierover had ik zelf wel een duidelijke mening. Ik wilde mijn vader begraven om een plek te hebben om naar toe te gaan.
Uitzoeken grafsteen.
Na de begrafenis kwam mijn moeder al snel met de vraag of ik mee wilde om een steen uit te zoeken voor op het graf. Zij voelde een soort noodzaak om dit snel af te handelen. Natuurlijk ging ik met haar mee, alhoewel ik tegenstrijdige gevoelens voelde. Ik wilde er voor mijn moeder zijn en eigenlijk had ik helemaal geen zin om over een steen na te denken. Ik voelde weerstand. We hebben uiteindelijk een mooie steen uitgezocht, waar ik nog steeds heel blij mee ben. Mijn moeder wilde graag een onderhoudsvrij graf, dus we besloten om voor het graf grint te laten leggen. Het zag er keurig uit.
Rouwproces.
De jaren na het overlijden ben ik regelmatig tijdens mijn dagelijkse wandeling met de hond de begraafplaats opgelopen. Toch was het niet de plek, waar ik mijn vader terug vond, en waar ik me thuis voelde. Het graf voelde koud aan. Nu weet ik, dat ik mijn vader veel meer vind in mijn herinneringen. Hij leeft voort in mijn hart en ik hoef hem daarom niet te bezoeken op de begraafplaats. Ik ben toch blij met het besluit om hem te begraven, omdat er ook mensen om mij heen zijn, die het graf graag bezoeken.
Metamorfose.
Tot een paar weken geleden ik de behoefte kreeg om het graf op te knappen. Er kwam ruimte om na te denken, hoe we het graf meer kleur konden geven, zonder dat we elke week ernaartoe hoeven om de plantjes water te geven. We kozen voor een kleurige mat met verschillende sedum plantjes. Op een rustige begraafplaats waar de vogeltjes vrolijk zongen hebben we het graf in orde gebracht.
Deze metamorfose geeft ook mijn rouwproces weer. Van keurig, precies zoals van mij verwacht en uit verbinding naar kleurig, gecreëerd vanuit mijn gevoel en liefdevol. Ik ben super blij met het eindresultaat. Ik weet niet, of ik nu vaker de begraafplaats zal bezoeken én dat maakt ook niet uit. Het is een prachtige herinneringsplek geworden voor iedereen die er naartoe wil. Voor mijzelf is het een mooi markeringspunt in mijn rouwproces, waarbij het gemis van mijn vader altijd zal blijven bestaan.