Sinds ik op Spotify ben geabonneerd, ben ik verslaafd aan het luisteren naar podcasts. Het begon met de hond uitlaten. Oren in, en heerlijk luisteren naar verschillende onderwerpen. Het gebeurde regelmatig, dat ik al bijna bij huis was, maar nog een extra rondje liep, omdat mijn podcast nog niet was afgelopen.
In de loop van de tijd worden er steeds meer nieuwe podcasts uitgebracht. Het lukt me niet meer om alles te beluisteren tijdens mijn dagelijkse wandelingen. Daarom tijdens het schoonmaken, eten koken en tuinieren gaan de oortjes in.
Binnenwereld buitensluiten
Tot ik een paar weken geleden buiten loop te wandelen. In de verte zie ik een buurvrouw aankomen. De buurvrouw heeft een heerlijke wandeling achter de rug en vertelt hoe ze geniet van het gefluit van de vogeltjes. Na ons gesprekje loop ik verder, mijn oortjes zet ik automatisch weer aan. Tijdens het doorlopen merk ik, dat ik de podcast niet langer volg. Ik denk aan de woorden van de buurvrouw en realiseer me, dat ik de vogeltjes al een hele tijd niet heb horen fluiten. Door het geluid op mijn oren sluit ik me af. Al lopend realiseer ik me, dat mijn wereld door de podcast groter is geworden door alle interessante onderwerpen, maar dat mijn eigen innerlijke wereld kleiner is geworden. Ik besluit de komende tijd niet meer met oortjes in te gaan wandelen.
Luisteren in de stilte
Ik moet bekennen, dit besluit valt niet mee. De stilte maakt onrust in me wakker. Mijn wandelrondjes worden kleiner. Ik realiseer me, dat ik word uitgenodigd om weer stil te worden en te luisteren naar wat in mij leeft.
Rouwproces en afscheid nemen
Door te luisteren naar de stilte, kom ik erachter, dat mijn onrust voortkomt uit het besluit dat ik het ziekenhuis ga verlaten, waar ik 26 jaar behandeld ben. Een moeilijke beslissing voor mij, want ik ben hier 18 jaar lang heel goed behandeld. Het is ook het ziekenhuis waar ik zelf 10 jaar heb mogen werken en waar de kinderen zijn geboren. Alleen de laatste jaren werkt het niet meer tussen mij en de artsen. Ik weet, dat ik niet tegen het ziekenhuis ben, maar dat ik kies voor mezelf. Woorden die ik vaak tegen mijn cliënten zeg, maar die nu ook voor mezelf gelden.
Het is eigenlijk een rouwproces, waar ik door heen ga. De vele bezoeken aan het ziekenhuis gaan aan me voorbij. De moeilijke gesprekken en de momenten waarop ik zoveel steun heb ervaren. Ook de laatste jaren gaan als een film aan me voorbij. Om echt afscheid te nemen van de afdeling besluit ik om een brief te schrijven om hen te bedanken voor hun hulp en ook aan te geven wat ik de laatste jaren zo heb gemist in hun behandeling. Op deze manier kan ik dit traject afsluiten en kan ik met een open hart opnieuw starten in een nieuw ziekenhuis.
Dankwoord
Dank je wel lieve buurvrouw, dat je mijn oren weer hebt geopend. Ik gebruikte de podcast om niet hoeven luisteren naar mijn eigen binnenwereld. En ja, ik zal nu op andere momenten een podcast beluisteren, want ik ben nog steeds een beetje verslaafd.
Heb je zin om leuke podcasts uit te wisselen of herken je je in mijn rouwproces, neem contact met mij op via deze link https://samen-onderweg.nl/contact/